Dit jaar was een uitdaging. Zakelijk, maar zeker persoonlijk. Toen ik vorig jaar december het ‘Build your photography business’ traject afsloot, voelde ik mij koning te rijk. Wat een te gekke tijd, wat een fijne collega fotografen, een mooie portfolio onder mijn arm en de mooiste plannen voor 2023. Het moest wel mijn jaar worden. Maar nog geen dag later, tijdens een shoot notabene, begon de onrust. Twijfel over iets simpels bracht alles aan het wankelen. Kan ik dit wel? Had ik het niet beter ‘zo’ kunnen doen? Wat zullen ze er wel niet van vinden? Wat doe ik?!

Dit bleef niet bij die shoot. Want de onzekerheid sloeg toe op alle vlakken. Ben ik wel een goede moeder? Ben ik er wel genoeg voor ze? Altijd werken in de vakanties, doen we wel genoeg leuke dingen? Geef ik het goede voorbeeld? Ben ik eigenlijk wel een waardevolle vriendin? Ik kan toch niet haar babyshower aan mij voorbij laten gaan? Hoeveel moeite is het nou even langs te gaan op die ene verjaardag, dan blijf ik maar een half uurtje. Tussendoor stond ik mijn omaatje bij, en ging ik nog gewoon vier dagen in de week aan het werk. Ik gaf alles om alles te doen, en perfect. Ik ging door in de nacht en probeerde overdag meerdere afspraken op verschillende locaties tegelijk af te vinken. Manisch. En elke dag faalde ik. En elke dag zat ik meer in zak en as. Ik kreeg geen lucht. Ik kreeg geen rust. Ik was een wrak.

Nu weet ik, het was geen onzekerheid. Dit waren gruwelijke paniekaanvallen. Het was geen twijfel. Dit was mijn lijf in overlevingsstand. Fight or flight. En nu ging het licht uit. Dit was burn-out. En dit kwam natuurlijk niet door die ene shoot. Dit kwam door jarenlange overbelasting, ononderbroken overstrekken. Een minderwaardigheidscomplex, faalangst en het feit dat ik al zolang voorbij ging aan mijzelf. Conflict ontwijken, people pleaser. The works.

Ik kreeg vaker last van paniekaanvallen, durfte soms niet eens het huis uit. Ik zat wekenlang in het hoekje van de bank en ik had geen idee hoe nu verder. Mijn bus reed met 220 km/u over de snelweg en ik zat niet langer achter het stuur. Al mijn alter ego’s, mijn passagiers of paniekzaaiers, die normaal rustig in hun stoel zouden moeten blijven namen om de beurt het roer en ik probeerde van achter in de bus te navigeren en ongelukken te vermijden. Kansloze missie. Ik trok mij terug in mijn eigen kleine lockdown. Geen werk, geen sociale verplichtingen, alleen ik in het hoekje van de bank. In de energiebesparingsmodus tot dat de kindjes gehaald konden worden.

In stilte puzzelde ik mijzelf weer bij elkaar. Met een beetje hulp. Wat is er gebeurd? Waar komt het vandaan? Wie ben ik eigenlijk? Wat vind ik belangrijk? Ik vond stukje bij beetje wat eigenwaarde en ik gaf mijzelf steeds meer bestaansrecht. Ik keek eens om me heen naar waar al mijn energie al die tijd heen sijpelde en van welke dingen, en ook mensen, ik ook energie terug kreeg. Ik ruimde op. Maakte het leven weer overzichtelijk. Het was zowel eenzaam als een opluchting. Niet in een dag maar in weken, en maanden. Na een half jaar ging ik weer aan het werk, iets minder dan eerst, en met meer tijd en ruimte om alleen te zijn. Ik probeerde toe te passen wat ik onderweg had geleerd en stootte geregeld mijn kop. (En nog steeds…)

Ik zette alle paniekzaaiers terug achter in de bus en nam zelf weer plaats achter het stuur. Ze zijn er nog wel, ik hoor ze, ze mogen ook mee, maar ik geef ze niet snel meer de sleutels (ook al proberen ze het af en toe zeker.)

En nu zijn we bijna een jaar verder. En ik weet, 2024 mag nu echt mijn jaar worden. Omdat ik niets hoef te bewijzen. Omdat ik er mag zijn. Mag afzeggen. Mag terugtrekken en mag falen. Maar het voelt goed, en ik heb zin. Zin om verhalen te vertellen, verhalen vast te leggen. Zin om te genieten van wat ik doe, en het te doen op mijn eigen voorwaarden. Ik ben er nog niet helemaal, ik hou vinger aan de pols en ik voel mijzelf soms wankelen. Maar ook dat mag er zijn, en heb ik zelfs een beetje nodig om toe te kunnen passen wat ik inmiddels mee neem in mijn rugzak. Overbelast? Paniekerig? Ok, adem halen, waar komt het vandaag en hoe ga ik er vandaag mee om. Als ik mijzelf maar de mogelijkheid geef mijn balans te vinden, lukt het.

Ik wilde jullie graag even meenemen omdat je mij misschien minder zag dit jaar, omdat ik het fotograferen veel minder deed dan ik eind vorig jaar had bedacht. En omdat ik zo vaak hoor hoe ‘knap’ het is dat ik alles maar doe. Het moederschap, werken, zingen in een bandje, opleidingen, het opzetten van mijn eigen bedrijf. En ik weet dat dat vaak is wat ik laat zien. De lol die ik heb, de gave dingen die ik mag doen. En ik zal de laatste zijn die klaagt. Maar dit hoort ook bij mij. Dit hoort ook bij alles willen doen. Ik moest alleen leren dat ik het niet allemaal hoef te perfectioneren.

En weet je, omdat ik het schrijven mis, zie je mij misschien ook weer wat vaker hier. Om te delen, en te verbinden. Op de blog die ik jaren terug startte om precies dat te doen, delen en verbinden. Je ziet me misschien wel weer wat vaker met een stukje. Over het leven, het moederschap, en het fotograferen. Niet alleen meer als mama van Kate, zoals ik deze blog jaren lang afsloot, maar nu wat meer als gewoon mijzelf. Dus daarom…

Veel liefs,

Claire